แสนเหงา...
มีเพียงเรา..นับดาว..ที่ราวฟ้า
ไร้ผู้นั่ง..เคียงข้าง..อย่างก่อนมา
และไม่เคย..ต่อว่า..กับฟ้าไกล
ร้อนเหลือ...
เขาจะเชื่อ..หรือเปล่า..ยังสงสัย
ร้อนยิ่งกว่า..สุมขอน..ด้วยฟอนไฟ
การจากไป..ทั้งคิดถึง..จึงร้อนรน
เหนื่อยล้า...
กับจังหวะ..ชีวา..ที่เข้มข้น
ความเป็นคน..พลัดถิ่น..ต้องดิ้นรน
เหนื่อยกับคน คน.คน และตนเอง
ทุกข์ยาก...
แสนลำบาก..ตรากตรำ..ทำเป็นเก่ง
แต่ที่แท้..แอบร้องไห้..คล้ายบทเพลง
ยังละเลง..น้ำตา..ใต้ฟ้าคราม
จำได้..
เสียงขลุ่ยแว่ว..หวลไห้..คล้ายใจถาม
ไกลแล้วหนา..ไกลนุช..สุดเขตคาม
เขาคงลืม..นิยาม..มาถามใจ...
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น