วันอังคารที่ 7 กันยายน พ.ศ. 2553

เที่ยวเมืองลุงโฮ (1)


29 กรกฎาคม 2553  เวลา 15.00 น. รถบัสสองชั้นคันงามออกจากมหาวิทยาลัยราชภัฏภูเก็ต  พร้อมนักศึกษาและอาจารย์ รวม 30 ชีวิต เดินทางมุ่งหน้าสู่สนามบินสุวรรณภูมิ  ถึงประมาณตี 4 ของวันที่ 30 กรกฎาคม 2550  ทั้งนักศึกษาทั้งอาจารย์  เรียนวิชาซักแห้ง  แต่งชุดใหม่พร้อมดูงาน ณ นครโฮจิมินห์  ดินแดนลุงโฮด้วยหัวใจที่ครื้นเครง แสดงว่านั่งรถมาหนึ่งคืนยังไม่เหน็ดเหนื่อยกัน






แฮนด์เมคสวย ๆ




ล่อตาล่อใจขาออกจากประเทศ

07.45 น. แอร์เอเชียที่เหล่าเราจงรักภักดี เพราะราคาถูกบินสู่นครโฮจิมินห์ดินแดนลุงโฮไม่เลสแม้นาทีเดียวขอรับรองว่าเป็นความจริง นำเราสู่สนามบินไซง่อน



หลังจากตรวจคนเข้าเมืองแบบดุ ๆ ห้ามมีการถ่ายภาพ เราก็ผ่านออกมาได้  มีรถบัสจากเวียดนามมารับพร้อมไก๋ด์เป็นชายสูงอายุมากด้วยประสบการณ์ เพราะเล่าเรื่องสงครามเวียดนามได้มันส์มาก 
 
ตรวจคนเข้าเมืองที่สนามบินไซง่อน

นำเราไปชมโบสถ์นอตเตอร์ดาม และกรมไปรษณีย์ที่อยู่ใกล้กันนั้น สถาปัตยกรรมที่นี่เป็นสไตล์ฝรั่งเศส  เพราเวียดนามเคยเป็นเมืองขึ้นของฝรั่งเศสมาก่อน   หมู่มวลสมาชิกก็ชักภาพกันตามอัธยาศัย 
 
 
โบสถ์นอตเตอร์ดาม


กรมไปรษณีย์ของเวียดนาม

มองไปรอบ ๆ เห็นคู่แต่งงาน 2-3 คู่มาถ่ายรูปที่นี่  แสดงว่าวันนี้เป็นวันดี และอีกสามวันก็ถึงวันชาติของเวียดนาม  บ้านเมืองจึงประดับตกแต่งด้วยแสง สี ดูสวยงาม
 

หลังอาหารกลางวันมื้อแรกที่เวียดนาม  เราก็เข้าชมโรงเรียน  Ngo Thoi Nhiem Secondary เป็นโรงเรียนระดับมัธยม เด็กกำลังสอบ  จึงเรียบสนิทก็ดูเฉพาะสิ่งแวดล้อมรวม ๆ


โรงเรียน Ngo Thoi Nhiem Secondary


โต๊ะโรงอาหาร


มันคือถังขยะจ้า


จากนั้นเราก็มุ่งหน้าสู่เมืองดาลัดที่เขาว่าเป็นเมืองในฝัน  เพียงสามร้อยกว่ากิโลเมตร แต่โอ้แม่เจ้า !  ใช้เวลาในการเดินทาง 7 ชั่วโมง  ด้วยเหตุผลว่ากฎหมายเวียดนามกำหนดความเร็วให้รถวิ่งได้แค่ 40-50 กม/ชม. ถ้าเขาเขตเมืองก็แค่ 40 กม/ชม. ถ้าออกนอกเมืองหน่อยก็ทำเวลาได้ 50 กม/ชม.  ด้วยความอ่อนเพลียหมูมวลสมาชิกก็หลับไหลไปตาม ๆ กัน ต้องแวะรับประทานอาหารเย็นกลางทาง

ร้านอาหารระหว่างทางไปดาลัด



ถึงโรงแรม Blue  Moon  Resor and Spa  โรงแรมที่นี่ไม่มีแอร์  เพราะอากาศเย็นสบายทั้งปี เปิดหน้าต่างนอน โรงแรมเขามีไม่เกิน 4 ชั้น ผู้เขียนนอนชั้นหนึ่ง เปิดกระจกหน้าต่างมีแค่มุ้งลวด ไม่มีเหล็กดัดอะไรเลย  เอาวะ ! เผื่อคืนนี้ใครโผล่ขึ้นมาทางหน้าต่าง เก้าอี้รับแขกตัวนี้แหละวะ  แต่ขอโทษหลับไม่รู้เรื่องราวใครจะเข้าสักสิบตลบก็ไม่รู้

อรุณรุ่งที่ดาลัด (ถ่ายจากห้องนอน)


  รับแดดยามเช้าที่ดาลัด


สวนสวยภายนอกโรงแรม


มันคือน้ำพุ


จะกลับมาทำที่บ้านบ้าง






โปรดติดตามตอนต่อไป

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น