บันทึกของนิฌา

ตอนที่ ๑.... เดินตามฝัน เมื่อยี่สิบปีที่ผ่านมา นิฌา..ได้รู้จักกับผู้ชายคนหนึ่ง ซึ่งขณะนั้นเธออยู่ในวัยรุ่นเป็นผู้หญิงช่างฝัน ฝันเห็นแต่สิ่งที่สวยงาม มองโลกในแง่ดี ทุกคนที่อยู่รอบข้างเธอจะมีความสุขไปกับความเป็นคนช่างฝันของเธอ เธอมีความรู้สึกว่าผู้ชายคนนี้เป็นคนเข้าใจความรู้สึกของเธอ และผู้คนรอบข้างได้เป็นอย่างดี เขาเก็บรายละเอียดเกี่ยวกับตัวเธอโดยไม่ต้องบอกกล่าว ทุกอารมณ์ความรู้สึก เขาเป็นนักสังเกตุและจดจำรายละเอียด จนเธอเองคิดไม่ถึง เขาเหมือนสุภาพบุรุษในใจเธอ เธอเก็บเขาไว้ในใจตั้งแต่นั้นมา... วันเวลาและระยะทาง ต่างคนต่างไปทำหน้าที่มนุษย์ตามเส้นทางที่ตนเองเลือกเดิน ทราบว่าเขาไปมีครอบครอบครัว ส่วนเธอไปเป็นครูสอนเด็กตามอุดมการณ์เดิมที่ไม่เคยเปลี่ยนแปลงของเธอ ในสามจังหวัดชายแดนภาคใต้ ลูกศิษย์รุ่นแล้วรุ่นเล่าที่ผ่านการปั้นด้วยมือเธอ เธอเก็บเขาไว้ในส่วนที่ลึกที่สุดของหัวใจและเดินตามความฝันของเธอต่อไป เมื่อมีปัญหาและอุปสรรคเธอจะนึกถึงเขา “ถ้าเขาอยู่ข้างกายฉันในตอนนี้คงมีเพื่อนคอยปลอบใจและเป็นคู่คิดในการแก้ปัญหา” แล้วเก็บเขาไว้ ณ จุดเดิม... ...................................... ตอนที่ ๒.. จุดเปลี่ยน... สิบเจ็ดปีผ่านไปบนเส้นทางเดินสายการสร้างคนให้เป็นพลเมืองของชาติของเธอ เธอเบนเข็มชีวิตอีกครั้งแต่ยังไม่หนีเส้นทางการศึกษา เธอก้าวเข้ามาสร้างครูเพื่อไปสร้างเด็ก.... เนื่องจากเธอทนเห็นสภาพการบริหารที่ไม่เอาไหนของหลาย ๆ ฝ่าย แม้เธอรู้ตัวดีว่าเธอคงช่วยอะไรได้ไม่มากกับสังคมนี้ แต่ก็ยังดีที่เธอเริ่มต้นที่ตัวเอง “start by starting” เธอก้าวเข้ามาในสายบริหารการศึกษาเพื่อผลักดันในสิ่งที่เธอฝันให้เป็นจริง ด้วยภาระและหน้าที่เธอก้าวไปอยู่ในเมืองใหญ่อย่างไร้ญาติขาดมิตร แต่เธอก็ยืนหยัดอยู่ได้ด้วยอุดมการณ์อันแรงกล้าและท้าทาย และด้วยเธอเป็นคนมี อัธยาศัยไมตรี ชอบช่วยเหลือผู้อื่น เธอจึงมีเพื่อน มีญาติ มีมิตรใหม่ เดินไปไหนมาไหนมีแต่คนทักทายด้วยรอยยิ้ม .............................................. ตอนที่ ๓.. ตามหา วันหนึ่งเธอกำลังหาค้นหาข้อมูลในการทำวิจัยให้องค์กรที่เธออยู่ เธอก็เหมือนคนทั่วไปในยุคโลกไร้พรมแดน วิธีการสืบค้นข้อมูลที่เร็วที่สุดคือการค้นหาทางอินเตอร์เน็ท แล้วเธอก็เห็นชื่อเธอที่ถูกประกาศตามหาโดยคนที่เธอเก็บเขาไว้ในซอกหลืบส่วนลึกของหัวใจ และลืมนำเขาออกมานึกถึงนานแล้ว จากเว็บไซด์หนึ่งโดยบังเอิญ ตามหาตั้งแต่ห้าปีที่ผ่านมา...โดยเธอไม่รู้เลยว่ามาคนติดตามหาอยู่ เธอก็เริ่มติดตามทางอินเตอร์เน็ทว่าเขาอยู่ที่ไหน ทำอะไรอยู่ แล้วใยจึงตามหาเธอ มีอะไรเกิดขึ้นกับชีวิตเขา คำถามอีกมากมายประดังเข้ามาให้วนเวียนอยู่ในสมอง เธอจึงโยนกระทู้ไปในเว็บไซด์นั้นทันที เผื่อว่าเขาผ่านเข้ามาเจอ และได้ผลดังที่เธอคิดเพราะเขาเจอจริง ๆ เมื่อกระทู้นั้นถูกตอบกลับโดยเข้าใจกันแค่คนสองคนเท่านั้น ในที่สุดเธอก็รู้ว่าเขาอยู่ที่ไหน อะไรเกิดขึ้นกับเขาบ้างตลอดเวลายี่สิบสามปีที่ผ่านมา แต่ที่น่าฉงนเขารู้ว่าเธออยู่ที่ไหน ทำอะไรอยู่ แต่ทำไมเขาไม่ติดต่อกลับ เขาแค่เฝ้าดูอยู่ห่าง ๆ ............................................. ตอนที่ ๔... ช่องว่างทางสังคม... เธอเดินอยู่บนถนนแถวหน้า ผู้คนยอมรับนับหน้าถือตา แต่เขา...เป็นแค่นักเขียนอิสระ มันเหมือนเส้นแบ่งบาง ๆ ที่เขาเป็นฝ่ายขีดมันขึ้นมาส่วนเธอไม่เคยแม้แต่จะคิดแบ่งแยกชนชั้นของคนในสังคม ทุกคนมีศักดิ์ศรีเท่ากัน ความคิดของคนตากหากที่แบ่งแยกกันเอง เธออยากจะบอกเขาว่า “สำหรับฉันแล้ว...คุณคือสุภาพบุรุษในใจฉันตลอดมา ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปเนิ่นนานแค่ไหน...” เขาใช้ชีวิตแบบศิลปินแบบไหนเขาก็เป็นแบบนั้นมาตลอด เธอรู้ว่าความคิดของเขาใครก็เปลี่ยนไม่ได้ เธอพยายามจะเชื่อมโยงหรือสร้างภาพให้เขาเดินอยู่บนถนนสายเดียวกับเธอ เพียงเพื่อหวังว่าความฝันในอดีตจะหวนกลับมา.... โดยการจัดฉากภารกิจอันสมจริงขึ้นมาให้เขาทำ ด้วยการให้เขาเป็นวิทยากรอบรมให้ครูที่เธอดูและอยู่ ในความรู้ความสามารถพิเศษของเขา และเขาก็ทำอย่างทุ่มเทจนเป็นที่ยอมรับของผู้คนในแวดวงของเธอ เขาก็รู้ว่าเธอกำลังจะจับเขาแสดงละครบทใหม่ที่เขาไม่เคยทำ แต่ด้วยความที่เขาเป็นคนช่างฝันและมีความสามารถพิเศษอยู่ในตัว เขาจึงกล้ารับคำท้า อย่างไม่แน่ใจ แต่ผลออกมาดีเกินคาด เธอเฝ้ามองการทำงานของเขา และแน่ใจว่าเขาคือผู้จุดประกายความฝันให้เธอก้าวต่อไปอีกเช่นเคย เขามีความคิดเป็นปัจเจกสูง เป็นคนฉลาดที่จะคิด จึงต้องตกเป็นทาสของความคิดตลอดมา เปลี่ยนอะไรก็เปลี่ยนได้ แต่เปลี่ยนความคิดของเขานี้ยากยิ่ง เธอจึงไม่คิดที่จะเปลี่ยนเขาอีกต่อไป แต่จะเฝ้าดูอยู่ห่าง ๆ ......................................... ตอนที่ ๕... ภาพฝันวันวาน.... ภาพต่าง ๆ มันแจ่มชัดขึ้นมาที่ละภาพจนต้องหวนคำนึง เมื่อสิ่งที่เธอเก็บไว้ในส่วนลึกของหัวใจในวันนั้นมันถูกหยิบขึ้นมาดูใหม่ นิฌา เธอเคยฝันว่าเขาคือเพื่อนร่วมทางของเธอในทุกขณะของชีวิต ยามเธอเหงามีคนคอยเป่าขลุ่ย ดีดพิณ ร้องเพลงขับกล่อมให้เธอฟัง ยามเธอมีปัญหามีคนคอยแสดงความคิดเห็นหาทางออกให้โดยไม่ครอบงำทางความคิดแก่เธอ ยามเธอเศร้ามีคนคอยโอบกอดปลอบประโลมและเช็ดน้ำตาให้ ยามเธอมีความสุขมีคนคอยส่งยิ้มให้เธอ .............................. ตอนที่ ๖... ชีวิตต้องดำเนินต่อไป... วันเวลาที่ผ่านมา...ต่างคนต่างไปพบบทเรียนที่ตนเองแสวงหากันมาเพียงพอแล้ว ชีวิตไม่ได้เกิดมาเพื่อถูกลงโทษ แต่เกิดมาเพื่อได้รับบทเรียน เธอไม่ต้องการจะก้าวล่วงเข้าไปในชีวิตของเขา ไม่ต่างจากคนแปลกหน้า ทั้ง ๆ ที่ใจเธอเมื่อแรกเห็น...อยากเข้าไปสวมกอดให้หายคิดถึง วันที่พบกันอีกครั้ง... เขาก้าวแผ่นประตูขาออกของสนามบิน เธอไปรอรับเขาด้วยใจกระวนกระวาย เพื่อจะเห็นหน้าเขาว่าเขาเปลี่ยนไปมากแค่ไหน แววตาช่างฝันยังคงมีให้เห็นหรือไม่ ภาพของชายกลางคนตรงหน้าเธอ เหมือนคนตรากตรำงานหนักมาทั้งชีวิต รอยยิ้มยังเหมือนเดิม บนแววตาที่ไม่แน่ใจอะไรบางอย่าง หัวใจเธอแทบหลุดลอย... เธอไม่กล้าแม้แต่จะเอ่ยคำถามว่า “คุณไปทำอะไรมา” เพราะกลัวว่าไปตอกย้ำความรู้สึกที่เป็นปมด้อยของเขา เธอต้องระวังคำพูดทุก ๆ คำที่กล่าวออกไป เธออยากให้เวลาทั้งหมดเป็นของเธอ..แต่เธอทำไม่ได้ เพราะเธอไม่รู้ว่าเบื้องหลังของเขาที่เก็บซ่อนไว้นั้น...มีเธอหรือไม่ เธอจึงต้อนรับเขาเหมือนแขกของเธอคนหนึ่ง ให้เขาพักโรงแรมชั้นหนึ่งของเมืองนั้น บริการนำเที่ยวตามสถานที่ท่องเที่ยว ตลอดเวลาที่เขาปฏิบัติภารกิจที่เธอจัดฉากให้เขาทำ เขาก็ไม่ได้เอื้อยเอ่ยสิ่งที่อยู่ในใจให้เธอฟัง นอกจาก...ทิ้งคำสุดท้ายไว้ “ตามหามาห้าปี กว่าจะเจอ” แล้วเขาลาลับผ่านประตูทางขึ้นเครื่องบินไป ............................................... ตอนที่ ๗... เธอผู้ไม่เคยเรียกร้อง สิ่งที่เธอคิดคือใช่ “มนุษย์เพศผู้ไม่สามารถอยู่โดดเดี่ยวได้” เขามีภาระจริง ๆ หลังจากทราบว่าครอบครัวเขาต้องอับปางลงครั้งที่หนึ่ง เขายังที่จะรับภาระของผู้อื่นเพื่อให้ตนเองมีเพื่อนมีครอบครัวในครั้งที่สอง เขาคงเหนื่อยน่าดู แต่เธอก็ไม่สามารถช่วยอะไรเขาได้ เธอไม่ต้องการเห็นความแตกร้าวในครอบครัวใคร ทุกคนก็ต้องการความรักความอบอุ่น ต้องการเพื่อนคู่คิด แต่ถ้าให้พรากของผู้อื่นมาเธอคงทำไม่ได้ และไม่เคยอยู่ในความคิดของเธอ เขาเองก็คงเห็นความเหมาะสมในสังคมเพื่อลดช่องว่างระหว่างชนชั้น เขาจึงต้องแสดงความเป็นตัวตนเหนือเหตุผล ทั้ง ๆ ที่เขาก็รู้อยู่ว่าเวลาที่เหลืออยู่เขาควรจะชดเชยให้เธอเพียงผู้เดียว เขาเป็นผู้ทำเวลาทั้งหมดของเธอหายไป เธอผู้ไม่เคยเรียกร้อง เธอผู้ไม่เคยทวงสิทธิ เธอผู้ไม่เคยใช่สิทธิ เธอคือผู้สละสิทธิเสมอมา ............................... ตอนที่ ๘... โหยหาความรัก นิฌา...ในสายตาของผู้อื่น เธอช่างเป็นผู้หญิงเข้มแข็ง มีความเชื่อมั่นในตัวเองสูง สามารถบังคับบัญชาคนให้อยู่ในโอวาทในสายงานได้อย่างง่ายดาย แต่ในจิตใจของเธอ...ช่างเหงาเศร้าเหลือคณา โดดเดี่ยว...ไร้แม้แต่คนจะเข้าใจความรู้สึก ๆ ที่เก็บซ่อนไว้ในซอกหลืบของหัวใจ มีหนังสือเป็นเพื่อนร่วมทางยามเหงา มีอินเตอร์เน็ทเป็นเพื่อนร่วมทางยามเศร้า มีเหล้าเป็นเพื่อนร่วมชะตากรรมยามมีปัญหา แต่ด้วยบทบาทหน้าที่ที่เธอพร่ำสอนผู้อื่น ทำให้เธอต้องทนกับมันให้ได้ เธอจึงเสมือนว่าเป็นผู้หญิงที่แกร่ง เป็นผู้นำ แต่แท้ที่จริงเธอแค่ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ที่โหยหาความรัก โหยหาเพื่อนร่วมทาง ................................................ ตอนที่ ๙.... ทำตามบทบาทหน้าที่ เธอพยายามบอกเขาว่า “คุณต้องทำหน้าที่ของคุณในภาระที่คุณมี” หากทุกคนละทิ้งหน้าที่หรือทำผิดหน้าที่ ความสับสนวุ่นวายก็จะเกิดขึ้น เพราะที่สับสนวุ่นวายอยู่ทุกวันนี้ ก็เพราะคนไม่ทำตามบทบาทหน้าที่ของตนเอง โดยเธอไม่รู้ว่าชีวิตที่ผ่านมาของเขานั้นใครไม่ทำหน้าที่ หรือใครทำผิดบทบาทหน้าที่ อุบัติเหตุของชีวิตมันจึงเกิดขึ้น แต่เธอก็เชื่ออยู่ประการหนึ่งว่า เขาเป็นคงช่างฝัน ฉะนั้น อะไรก็ตามที่ผิดไปจากความฝันของเขา มันอาจจะทำให้เขาทนกับมันไม่ได้ นอกจากความรับผิดชอบที่มีอยู่ในตัวเขาเท่านั้น แต่ถึงอย่างไร เธอเชื่อว่ามนุษย์ก็ยังปรารถนาที่จะสนองกิเลสตัณหาของตนเอง กว่าสิ่งอื่นใดทั้งหมด ................................... ตอนที่ ๑๐… บทอำลา เรายังต้องติดต่อกันอีกใช่ไหม หัวใจเธอร้องถาม ใช่...เราต้องติดต่อกันอีก บทกวีที่สวยงามเริ่มจะไม่สละสลวย คำพูดบนจดหมายแผ่นใส ๆ บาง ๆ เริ่มจะมีการประชดประชัน เสียงรับสายปลายทางเริ่มมีคนอื่นรับสายแทน นิฌา...เธอเริ่มไม่สบายใจที่ความห่วงใยของเธอถูกตรวจสอบโดยผู้เกี่ยวกับเขา เธอถามใจไปมาหลายครั้งว่า ว่าถ้าเธอเลิกติดต่อสื่อสารกับเขา เขาจะคิดน้อยใจไหม เพราะลำพังเขาก็มีสถานภาพทางสังคมด้อยกว่าเธออยู่แล้ว เขาคิดว่าเธอตีค่าความรู้สึกของเขาเช่นไร เธอเฝ้าหาคำตอบบนความห่างไกล ที่มีงานเป็นตัวเชื่อม เธออยากจะตะโกนออกไปดัง ๆ ว่า “ฉันจะทำอย่างดี...ฉันคิดถึงเขา...แต่ฉันไม่อาจจะทำตามใจที่ฉันคิดได้...” เธอจึงตัดสินใจด้วยหัวใจที่อ่อนล้าว่า “ยุติ...ให้กาลเวลาจะเป็นผู้ชี้ชะตา”.......... ................................................................